Wat kunnen uitersten toch dicht bij elkaar liggen… Onlangs hadden we twee leraressen op bezoek. Zij liepen eerder stage op de school waar wij in Brazilië naar toe gaan. Ze lieten foto’s zien en vertelden verhalen. Onze toekomstige werkplek wordt door dit soort ontmoetingen in onze gedachten steeds concreter. We raken steeds enthousiaster over de taak die voor ons ligt. Aansluitend aan dat bezoek werden ‘s avonds op televisie beelden van Mozambique getoond. De plaats die we zagen, was weliswaar bijna 1000 kilometer rijden bij ons vandaan, maar de mensen hadden onze buren kunnen zijn. De gele jerrycans waar water in gehaald werd, de vrolijke capulanas (omslagdoeken die de vrouwen dragen), de lachende gezichtjes, de armoedige modderhutjes met strodaken, het wuivende Afrikaanse gras… Alles was zo bekend en vertrouwd. Ik schoot bij het zien van de beelden helemaal vol en miste het zo!
Kort geleden kregen we ook foto’s van het huis waar we binnenkort komen te wonen. We proberen ons voor te stellen hoe dat straks ons ‘thuis’ wordt en we zien er naar uit om weer een eigen plekje te creëren. Het is een beetje dubbel: wij missen tegelijkertijd ook ons huis in Mozambique.
Schepping
Als ik denk aan de gevaren van de Amazonerivier, de krokodillen en de enge dieren van de jungle die ons straks omringen, kunnen de zorgen om onze kinderen mij overmannen en moet ik steeds weer onze levens in Gods handen leggen. Maar als ik dan op de foto’s het uitzicht vanuit ons aanstaande huis over de Amazonerivier zie, lijkt het wel op een plaatje van een prachtige vakantiebrochure en voel ik me bevoorrecht op zo’n mooi plekje van Gods schepping te mogen gaan wonen.
Gebed
Inmiddels weten we wie er komend schooljaar onze collega’s zullen zijn en we gaan hen graag ontmoeten. Maar vóór het ontmoeten in Brazilië is er eerst nog het afscheid hier in Nederland. God vult ons met een verlangen om te gaan, maar het afscheid en achterlaten valt zwaar. Wilt u voor ons bidden in deze intensieve tijd van veel tegenovergestelde emoties? Ook in het bijzonder voor onze kinderen? Én voor de familie die we achter laten?