Storm

Net aangekomen met de boot zit ik alleen op een gastenkamer van het zendingsgasthuis in Manaus. Vannacht, om middernacht, hoop ik mijn ouders van het vliegveld te halen. Daniel en Eliana zijn bij Fernando thuis en het voelt een beetje ‘leeg’ om voor het eerst Eliana voor de nacht achter te laten. En tegelijk is het heerlijk nu eindelijk eens achter de computer te kunnen kruipen en deze blog  ongestoord te kunnen schrijven. Al zo vaak heb ik willen schrijven, maar juist wanneer ik denk even stilletjes achter de computer weg te kruipen, wordt een van de kinderen wakker, komt er een collega binnen wippen, valt de stroom uit of… noem maar op!

Maar vanmiddag zat ik dus alleen in de boot op weg naar de grote stad. Deze keer geen twee kinderen in hun reddingsvest die ik gespannen vasthoud. Het was een prachtige rit! Wat hebben we een geweldige Schepper! De zon begon al te zakken en fonkelde als goud op het water voor mij. Aan weerszijden op de oever de indrukwekkende Amazone jungle. Gods prachtige schepping die rust uitstraalt. Toen we hier voor de eerste keer aan kwamen, vond ik het reizen op de rivier best spannend. Maar we beginnen al steeds meer te wennen en vandaag kon ik er echt van genieten.

Gisteravond had ik ook zo’n speciaal moment. Het was al twee dagen benauwd warm weer en we wisten dat er een flinke storm kwam opzetten. En inderdaad, net nadat Fernando naar zijn vergadering vertrokken was, barstte de storm helemaal los. Eerst kwam er een enorme windvlaag die alles wat los lag in huis deed rond vliegen (we hebben alleen horgaas voor de ramen). Ik moest sommige deuren met moeite, tegen de wind in, open duwen. En omdat ons huis omgeven is door bomen vielen er grote takken met een enorm kabaal op ons golfplaten dak. Vervolgens begon de regen, slechts overstemd door het onweer. Door de felle bliksem en het oorverdovende geluid kwam het beangstigend over. Eliana was inmiddels wakker geworden en Daniel hing bang aan mijn benen. Dus ben ik met beiden op schoot gaan zitten. Eliana keek mij met wijd opengesperde ogen aan en Daniel zat ook dicht tegen me aan gekropen. De stroom viel uit, we zaten in het donker, maar wij waren dicht bij elkaar. We baden en zongen samen (uit volle borst om onszelf boven de razende storm uit te horen. Toen de storm een beetje begon te bedaren, viel eerst Eliana en daarna Daniel weer heerlijk in slaap. Een kostbaar moment om mijn twee schatten zo bij me te hebben. Zo bijzonder dat ook wij, te midden van stormen en beangstigende omstandigheden, bij God mogen schuilen en bij Hem tot rust mogen komen. “Dwars door de storm bent U Heer, het anker, ik stel mijn hoop alleen op U.”

Inmiddels zijn we een paar dagen verder omdat het vanaf het gasthuis niet mogelijk was de blog te versturen. Mijn ouders zijn veilig aangekomen en we genieten enorm van hun aanwezigheid. Daniel was de laatste twee weken al aan het aftellen en keek, wanneer hij een boot hoorde langskomen, gauw of dat het ‘ipa en ima’ zouden zijn. Gisteren was het voor hem dus eindelijk zover. ‘Ima’ vond het wel heel spannend om in het relatief kleine bootje te stappen, samen met alle koffers. Maar we zijn hier veilig aangekomen en bij aankomst stonden Fernando met Daniel en Eliana op de kade te zwaaien en sprongen de dolfijnen vóór de boot uit het water. We zien uit naar een gezellige en gezegende tijd met elkaar.